کشاورزی سنتی نمی تواند تامین کننده امنیت غذایی باشد - وبلاگ آبی اناری ها

به گزارش وبلاگ آبی اناری ها، خبرنگاران/خراسان رضوی رئیس موسسه پژوهش های برنامه ریزی اقتصاد کشاورزی و توسعه روستایی وزارت جهاد کشاورزی گفت: کشاورزی سنتی و غیر فناورانه نمی تواند تامین کننده فراهمی غذای کافی، سلامت و در نهایت امنیت غذایی باشد.

علی کیانی راد، امروز 12 دی ماه در سمینار آشنایی با مفاهیم امنیت غذایی و تغذیه که در دانشکده پزشکی برگزار گردید، در خصوص مفهوم فراهمی و صندلی بخش کشاورزی در امنیت غذایی اظهار کرد: در تعریف امنیت غذایی که توسط فائو در سال 1983 مطرح شد، یک فرد، جامعه، کشور یا منطقه از لحاظ غذایی زمانی امن نامیده می شود که همه اعضا در تمام زمان ها، توانایی و دسترسی فیزیکی و مالی به منظور خرید، فراوری، مصرف مواد غذایی مغذی کافی و سالم به منظور تامین احتیاجهای رژیم غذایی و ترجیحات مواد غذایی خود برای یک زندگی سالم و فعال را داشته باشند.

وی در خصوص تعریف امنیت غذایی در اجلاس جهانی غذا در سال 1996اضافه نمود: امنیت غذایی در سطح فرد، خانواده، ملی، منطقه ای و جهانی زمانی به دست می آید که همه مردم در همه زمان ها، دسترسی فیزیکی و مالی به غذای کافی، سالم و مغذی داشته باشند تا احتیاجها و اولویت های غذایی شان را برای یک زندگی سالم و فعال به دست آورند. تعریف امنیت غذایی از سوی صندوق بین المللی برای توسعه کشاورزی این گونه است که امنیت غذایی خانوارعبارت است از ظرفیت خانوار جهت تامین یک سبد غذایی مکفی، باثبات و پایدار.

استادیار اقتصاد کشاورزی توضیح داد: فراهم بودن غذا، دسترسی به غذا، مصرف غذا و پایداری از جمله مولفه های اصلی امنیت غذایی است. فراهم بودن غذا به وسیله مقادیر فیزیکی و مواد غذایی ای که فراوری، ذخیره، پردازش، توزیع و مبادله می شود، مشخص می شود. موجود بودن مواد غذایی، مقدار خالص باقی مانده پس از فراوری و کسر واردات و صادرات برای هر بخش موجود در ترازنامه غذایی است.

وی اضافه نمود: موجود بودن موادغذایی به وسیله مقایسه ای از موجود بودن با احتیاج مصرفی تخمین زده شده برای هر رقم از مواد غذایی ارزیابی می شود. دسترسی غذا، در دسترس بودن مواد غذایی به عنوان حدی از امنیت که به مجموعه ای از حقوق پایه از جمله حقوق سیاسی، مالی و اجتماعی که یک فرد برای به دست آوردن و دسترسی به مواد غذایی احتیاج دارد، تعریف شده است.

کیانی راد توضیح داد: دسترسی به غذا مستلزم این است که کلیه خانوارها و اعضای آن منابع کافی و مناسب برای به دست آوردن یک خوراک مغذی داشته باشند. این دسترسی به درآمد خانوارها، توزیع درآمد در میان اعضای خانوار، قیمت مواد غذایی و موارد دیگری از این دست بستگی دارد. این دسترسی بایستی از دو بعد فیزیکی و مالی آن تامین شود. دسترسی فیزیکی به مواد غذایی، ارتباط نسبی مصرف کننده را با شبکه توزیع غذا نشان می دهد و به وسیله حوادث غیر مترقبه ای مانند چک، محدودیت ها یا تحریم های کالایی تحت تاثیر قرار می گیرد.

استادیار اقتصاد کشاورزی اظهار کرد: دسترسی مالی نیز به وسیله عواملی مانند فقر و قدرت خرید تحت تاثیر قرار می گیرد بدین معنا که دسترسی مالی تابعی از درآمد، اشتغال و قیمت ها است. در خصوص مصرف غذا هم باید گفت که به استفاده غذا و اینکه چگونه یک فرد می تواند مواد مغذی ضروری را از مواد غذایی عرضه شده تامین کند، اشاره دارد.

کیانی راد در خصوص آینده کشاورزی و غذا در جهان مطرح کرد: بدیهی است که کشاورزی سنتی و غیر فناورانه نمی تواند تامین کننده غذای کافی، سلامت و در نهایت امنیت غذایی باشد.

دکتر حامد پورآرام، دانشیار گروه تغذیه جامعه دانشگاه علوم پزشکی تهران، در خصوص مفهوم دسترسی غذایی در تامین امنیت غذا و تغذیه اظهار کرد: براساس یک تخمین عاقلانه در خصوص میزان کالری روزانه مورد احتیاج می توان به راحتی به این نتیجه رسید که جهان حتی بیش از حد مورد احتیاج خود غذا فراوری می نماید. در طول تاریخ فراوری غذا در سال 1972 بدترین سال فراوری غذا بوده است و در مقابل فراوری سرانه غذا در سال 1978 بهترین بوده است.

وی اضافه نمود: دسترسی غذایی در سه سطح تعریف می شود، دسترسی فیزیکی به غذا در سطح خانوار که عواملی مانند جاده ها و سیستم های نقل و انتقال مواد غذایی در داخل کشور جزو عوامل مشخص کننده آن هستند. دسترسی مالی به غذا و به مفهوم داشتن قدرت خرید مواد غذایی که سطح درآمد خانوار و هزینه های مواد غذایی در آن نقش دارند، است. دسترسی فرهنگی به مفهوم داشتن دانش لازم برای خرید مواد غذایی مناسب در راستای حفظ سلامتی است.

دانشیار گروه تغذیه جامعه، دانشگاه علوم پزشکی تهران مطرح کرد: در دهه 80 میلادی، به دنبال وقوع انقلاب سبز که باعث افزایش فراوری مواد غذایی شد؛ به این حقیقت پی بردند که کاهش قدرت خرید، بیش از کمبودهای مصیبت بار در فراوری غذا، می تواند دریافت مواد غذایی را تحت تاثیر قرار دهد. نکته مهم و قابل توجه این است که هر چه سهم قیمت مواد غذایی در سبد خانوار کمتر باشد، توانایی خانوار برای تحمل افزایش قیمت ها بیشتر است.

وی توضیح داد: با توجه به آمارهای مرکز آمار ایران شاخص هزینه های خرید مواد غذایی و آشامیدنی در سبد خانوار، حدود 25 درصد اعلام شده است، لذا اگر مقادیر اعلام شده را در چهار ضرب کنیم، حدود هزینه سبد خرید خانوار استخراج خواهد شد. نظارت مستمر و کنترل قیمت های مواد غذایی، افزایش سطح حقوق و دستمزد متناسب با افزایش قیمت ها، اجرای برنامه های حمایتی برای اقشار آسیب پذیر و افزایش یارانه مواد غذایی سالم از جمله راهکارهای پیشنهادی به شمار می رود.