نویسندگانی که در تبعید خوش درخشیدند ، مجموعه عکس ها - وبلاگ آبی اناری ها

به گزارش وبلاگ آبی اناری ها، بعضی از مهم ترین آثار ادبیات دنیا حاصل تخیل و ادراک نویسنده هایی است که یا شخصا زندگی در تبعید را انتخاب کردند و یا به اجبار دور از زدگاه شان دست به قلم بردند.

به گزارش وبلاگ آبی اناری ها به نقل از ایسنا، میلان کوندرا که نویسنده بعضی از تحسین شده ترین آثار ادبیات داستانی قرن بیستم میلادی است، پس از 40 سال زندگی در تبعید توانست مجددا تابعیت سلب شده کشور زادگاهش، یعنی چک را به دست آورد.

او در سال 1950 به دلیل فعالیت های سیاسی از حزب کمونیست اخراج و به چهره ای منفور نزد سیاستمداران آن روزگار بدل شد تا این که در سال 1975 از چک اسلواکی به فرانسه فرار کرد. در سال 1979 نیز دولت وقت چک اسلواکی تابعیت این نویسنده را لغو کرد.

کوندرا دو سال بعد از آن تابعیت فرانسوی گرفت و مهم ترین آثارش از جمله رمان معروف سبکی تحمل ناپذیر هستی را در همین دوران تبعید نوشت. این رمان پیروز که در سال 1984 منتشر شد روایتگر داستان زندگی دو مرد، دو زن و یک سگ است و نگاهی هنری و روشنگرانه به زندگی جامعه چک از بهار پراگ در سال 1986 تا حمله شوروی به چک اسلواکی و عواقب پس از آن دارد. از این رمان یه عنوان یکی از مهم ترین آثار ادبی نوشته شده در تبعید یاد می گردد.

در پی این موضوع نگاهی داریم به بعضی دیگر از آثار برجسته ادبیات دنیا که توسط نویسندگانی نوشته شده که از زادگاه خود جدا افتادند.

ارنست همینگوی که به عنوان خبرنگار خارجی از سوی هفته نامه تورنتو استار به فرانسه رفته بود آن قدر مجذوب فرهنگ کشور میزبان شد که خود نیز بخشی از آن شد و در دوران این خود-تبعیدی توانست رمان معروف خورشید همچنان می دمد را در پاریس بنویسد. در بخش هایی از این رمان آمده است: گوش کن رابرت، رفتن به کشور دیگر هیچ تفاوتی ایجاد نمی کند. من همه این ها را امتحان نموده ام و نمی توانی با تغییر مکان از جایی به جای دیگر از خودت فرار کنی و این هیچ فایده ای ندارد. رمان خورشید همچان می دمد یکی از پرفروش ترین و مهم ترین آثار این نویسنده برنده نوبل ادبیات است و داستان آن درباره گروهی از نویسندگان آمریکایی و انگلیسی تبعیدشده به فرانسه است که برای تماشای فستیوال گاوبازی پامپلونا به اسپانیا سفر می نمایند.

اسکار وایلد شاعر و نمایش نامه نویس مطرح ایرلندی به سبب مسائل اخلاقی در دادگاهی در انگلستان محکوم شد و به زندان رفت، اما در سال 1897 بریتانیا را به عنوان یک فرد تبعیدی به مقصد فرانسه ترک کرد و نام مستعار سباستین ملموث را برای خود برگزید. او در پاریس نمایشنامه اهمیت جدی بودن را بدون ذکر نامش منتشر کرد که روی جلد آن نوشته بود از نویسنده نمایشنامه بادبزن خانم ویندیرمیر (از دیگر آثار او). اسکار وایلد پس از این نمایشنامه تحسین شده اقرار کرد این نمایشنامه را بسیار دوست دارد و پرده اول آن را مبتکرانه، پرده دوم آن را زیبا و پرده سوم آن را به شکلی فریبنده ای هوشمندانه توصیف کرد و در ادامه این اثر به محبوب ترین نمایشنامه او تبدیل شد.

ویکتور هوگو نویسنده و شاعر بزرگ ادبیات فرانسه در ابتدا به سبب مخالفت شدید با امپراتوری ناپلئون سوم از فرانسه و پس از آن از بلژیک و جزیره جرزی (در نزدیک ساحل نرماندی فرانسه که در کنترل بریتانیاست) اخراج شد. هوگو در نامه ای که در فاصله 26 مایلی از زادگاهش نوشته آورده است: تبعید نه تنها من را از فرانسه بلکه از این کره خاکی نیز جدا کرد. اما پایان در سال 1855 ویکتور هوگو در جزیره ای مجاور به نام گرنزی آزادی مورد نظر را یافت و این جا بود که مجددا نگارش رمان رهاشده بینوایان را در کنار آثاری دیگر چون رنجبران دریا و چند جلد از کتاب شعر تاملات شروع کرد. رمان بینوایان که در سال 1862 منتشر شده، تاکنون دستمایه ساخت فیلم ها، سریال ها و همچنین نمایش های موزیکال فراوانی شده است و از آثار برجسته ادبیات فرانسه و دنیا محسوب می گردد.

دانته آلیگیری شاعر نامدار ایتالیایی که یکی از شش حکمران شهر فلورانس ایتالیا بود در زمان قدرت خود چندین نفر از رقیبان خود را تبعید کرد، اما در نهایت خودش نیز در ژانویه 1302 میلادی به سبب حمایت از امپراتوری روم در مقابل پاپ برکنار شد و در صورتی که دوباره به شهر فلورانس بازمی گشت مجازات او سوختن در آتش بود. او در طول 20 سال سرگردانی در ایتالیا، توانست سه گانه شعر کمدی الهی را تکمیل کند و حتی بخش پایانی شعرهایش با نام بهشت را به مصیبت های زندگی در تبعید اختصاص داد. او هیچ گاه به فلورانس بازنگشت؛ حتی زمانی که مجازات مرگ برای او به حصر خانگی کاهش یافت. پایان شهر فلورانس در سال 2008 میلادی سابقه کیفری او را پاک کرد؛ کاری که البته 700 سال دیر انجام شد.

پابلو نردوا به سبب آن که دیدگاه های مارکسیستی اش چندان در شیلی هوادار نداشت در یک خود-تبعیدی به مکزیک رفت و در طول سه سالی که در این کشور بود مجموعه شعر سروده های همگانی را در 15 هزار سطر سرود و در آن به مرور تاریخ آمریکای لاتین پرداخت. نرودا به شیلی بازگشت و در سال 1971 برنده جایزه نوبل ادبیات شد، اما دو سال بعد و در جریان کودتای 1973 دوباره ناگزیر به خروج از زادگاهش شد و سفیران مکزیک و سوئد به او پیشنهاد زندگی در این کشورها را دادند. زمانی که نیروهای نظامی آگوستو پینوشه مشغول جست وجوی محل سکونت او بودند، نرودا به طعنه گفت: تنها یک چیز این جا برای شما خطرناک است و آن شعر است.